How revolutionary writing becomes a taboo word
M. P. Balaram
Individualisation of life is carried to extremes in contemporary art and literature. Caught in its grip, the present day literary sensibility has become superfluous and reactionary. There have been instances where even some of the votaries of the leftist ideology have coolly abandoned the lessons of socialisation and politicisation which we have traditionally learned from history. Individualisation in its extreme form does away with the dividing line between the right and the left on the cultural/political front. In consequence, neo-liberal values are enthroned in an otherwise progressive society.
Distaste for history and politics co exists with the highly individualised literary sensibility of today. The fact is that those who remain enslaved to the tyranny of global finance capital remain deprived of the tremendous creative potentials inherent in creative writing and reading. Of late the middle class of Kerala has been keeping away from the inbuilt profoundities of the intellect as well as creativity.
Today's predicament is the legacy of decades of colonial globalisation. A universal vision anchored to class solidarity had blossomed in the thirties and forties but paradoxically this robust vision got metamorphosed into a sort of ruthless egoism in the hands of the later day middle class. Unashamedly the advocates of individualisation who speak on behalf of 'civil society' and 'common-sense' are virtually devoid of historical sense as well as political awareness. The fact that the mission of the right is being carried out in the name of the left is a truly humiliating situation for the entire leftist community.
Self-exaltation, monologues and self screams make their appearance as different forms of self expressions in the present day writing. Works of art get converted into soliloquies. In the realm of writing, visual media and discourses we have only variations on a single theme. Both in its form and content the literary discourse shrinks into thousand trivialities of cell phone - Internet - F. M. radio and T. V. The act of creation becomes a hollow exercise in self-exaltation. The fact is that the current pseudo sensibility which is intent on manufacturing a notoriously apolitical vision as well as distaste for history has a definable past and politics. It is rooted in the original sin namely Kerala's 'Liberation Movement' back in the middle fifties' - the open involvement on the part of the middle class in it made every one sceptical of their one time eloquent innocence and highly pretentious gestures.
The illicit traffic on the part of the middle class with global finance capital and its class interests has necessarily paved the way for the formation of a new subjectivity with inherent handicaps. It may be remembered that the onset of capitalism had coincided with the birth of bourgeois liberal subjectivity towards the end of 19th century. The emergent pseudo subjectivity of neo-liberal era has been calculated to undo the bourgeois liberal subjectivity for ever. Neo liberal subjectivity has systematically destroyed the living legacies of Renaissance humanistic vision and its emancipatory potentials. Neo liberal subjectivity is born of the ruins of bourgeois liberal individualism.
The active involvement of imperialist forces in the 'liberation' struggle of Kerala in the fifties paved the way for the fall of not only the legitimately elected communist ministry of Kerala; it also led to the disintegration of our collective psyche. Thereafter the political rationality of Kerala's electorate as well as solidarity of the working class remained in a topsy-turvy state. The heroic heritage of class struggle as well as the legacy of anti-imperialist struggles had furthered a progressive cultural tradition in Kerala for a period of fifty years. The emergent neo-liberal subjectivity, however, has systematically conspired against this tradition with the intention of nullifying the same. Back in the 1930s, Kesari's cultural discourses had resulted in the birth of a cosmopolitan as well as revolutionary cultural subjectivity. In its place has been enthroned a notoriously individualised apolitical subjectivity which is enslaved to caste/ religious/ reactionary forces. Looking backward in time we find that M. Govindan's anti communist discourses as well as the modernist movement in literature had an antithetical relationship to Kesari's monumental exhortations. During succeeding years attempts were also made to erect intellectual icons with a view to cripple possible mass resistances to imperialist interventions. Modernism also gave currency to politically barren and reactionary individual subjectivity. Ironically, an aura of authoritativeness also surrounded such beings. M. Govindan and his choric singers went ahead with concepts like 'forward fro communism' in this context. In due course, their works became part of the establishment.
Lethal viruses like neo-colonial globalisation and its offshoots such as caste/religion/identity based varied movements had all easy access to the collective psyche of the left from the nineties onwards. We are justified in supposing that this process of fatal invasion had its genesis from the period of 'liberation' struggle onwards. Decades of experience have convinced us that the cultural hegemony on the part of neo-colonial authoritarian forces has never been a sort of harmless or non-violent activity. In fact, the newly emergent ne0-liberal subjectivity has been calculated to annihilate the rich cultural legacies of third world countries namely the languages and arts and their robust heritage; that is to say the solidarity with the downtrodden classes. On the whole, the agents of neo-liberal subjectivity embody in them limitless ruthlessness which is born of their identification with global finance capital. The fact is that their mission is not only to exorcise the spectre of communism from this planet; they are also eager to annihilate the present and past of the 'wretched of the earth'. Thus, for advocates of exaggeratedly individualised sensibility, revolutionary political activism becomes a taboo word.
(Translated from the Malayalam by M. P. Radhakrishnan)
(Translated from the Malayalam by M. P. Radhakrishnan)
'ഇട'ത്തിലെ അവസാനത്തെ രണ്ട് ലേഖനങ്ങളെ കുറിച്ചാണ് ഈ കുറിപ്പ്. ഒരു തരത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ അവ പരസ്പരം പൂരിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. എം. പി. രാധാകൃഷ്ണന്റെ പഠനം അതിന്റെ സത്യസന്ധതകൊണ്ടും മൌലികമായ ഉൾകാഴ്ചകൊണ്ടും മലയാളത്തിലെ വ്യവസ്ഥാപിത സാഹിത്യ മാധ്യമങ്ങൾ ആഴ്ചതോറും പടച്ചുവിടുന്ന ലേഖനങ്ങളെ നാണിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. മുതലാളിത്തത്തിന്റെ പ്രത്യയ ശാസ്ത്രത്തിനെതിരെയും അത് പ്രദാനം ചെയ്യുന്ന ആലസ്യത്തിനെതിരെയും വിട്ടുവീഴ്ചയിലാതെ പോരാടിയ ചിന്തകൻ എന്ന് എം. എൻ. വിജയനെ അടയാളപ്പെടുത്തുന്ന ലേഖനം എന്നാൽ മാർക്സിസ്റ്റു പക്ഷത്ത് നിന്നുള്ള ഒരു പഠനമായി കാണാൻ കഴിയില്ല; ഇതിന്റെ പരിസരം അടിസ്ഥാനപരമായി ആശയവാദത്തോട് ചേർന്ന് നില്ക്കുന്നതാണ്. ഒരുദാഹരണം മാത്രം പറയാം: "ദശകങ്ങളോളം കേരളീയപൌരസമൂഹത്തിന് ദിശാബോധവും സഫലതാബോധവും സമ്മാനിച്ചത് ഇവിടെ അങ്ങിങ്ങ് ഉദയം ചെയ്ത ആശയവിനിമയ ഗോപുരങ്ങളായിരുന്നു."വസ്തുതാപരമായി നോക്കിയാൽ ഈ വാദം ശരിയാണ്, എന്നാൽ ഈ ഗോപുരങ്ങൾ താനേ ഉയർന്നുവന്നവയല്ല, അവർക്ക് കൈവന്ന അവബോധം അവരുടെ മാത്രം ശ്രമങ്ങളുടെ ഫലവുമല്ല. ലേഖനത്തിൽ പറയുന്ന 'ബോധവിസ്ഫോടന'വും അതുണ്ടാക്കിയ ഗോപുരങ്ങളും ജനാധിപത്യ വിപ്ലവത്തിന്റെ സൃഷ്ടികളാണ്. ജനാധിപത്യ വിപ്ലവത്തിന്റെ മുഖമുദ്രകളായ മാനവികത, സ്വാതന്ത്യം, ശാസ്ത്രീയത, ബൂർഷ്വാ സോഷ്യലിസം, ഫ്യൂഡലിസ്റ്റ് വിരുദ്ധത, സ്വയംഭരണം തുടങ്ങിയ ആശയങ്ങളാണ് ഇവരെ സൃഷ്ട്ടിച്ചത്. ഈ ഗോപുരങ്ങളുടെ ചരിത്രപരമായ ഉത്ഭവത്തിനു ഊന്നൽ കൊടുക്കാത്തതിനാൽ തന്നെ പില്കാലത്ത് കാണേണ്ടിവന്ന "ഇരുമ്പും ഉരുക്കും കൊണ്ട് പണിത വ്യവസ്ഥാപിതത്വത്തിന്റെ കമ്മ്യൂണിക്കേഷന് ടവറുക"ളെ ആഴത്തിൽ പഠിക്കാൻ ലേഖനത്തിന് ആവുന്നില്ല. ഇന്ത്യൻ ജനാധിപത്യ വിപ്ലവം കൊർപ്പറേറ്റ് ബൂർഷ്വാസികളും ഫ്യൂഡൽ ജന്മിത്വവും കൂടെ ഹൈജാക്ക് ചെയ്തതിന്റെ ഫലമാണ് ഇത്തരം കമ്മ്യൂണിക്കേഷന് 'ചവറുകൾ'. ഇതിനെ എതിർക്കാനോ ഒരു പുതിയ പ്രോലിട്ടെറിയൻ സംസ്കാരം വളർത്തി എടുക്കാനോ നമ്മുടെ തൊഴിലാളിവർഗ്ഗ പാർട്ടികൾക്ക് കഴിഞ്ഞതുമില്ല. എം. പി. ബാലറാമിന്റെ ലേഖനം മുന്നോട്ടു വെക്കുന്ന വാദം കേരളം ഇങ്ങനെ പിറകോട്ടു നടക്കാൻ തുടങ്ങിയതിന്റെ ഉത്ഭവം വിമോചനസമരം എന്ന ആദിപാപത്തിലാണ് എന്നതാണ്. ഈ വാദം രാധാകൃഷ്ണന്റെ പഠനത്തെ പൂർണ്ണമാക്കുന്നു. കാരണം, ജനാധിപത്യ വിപ്ലവത്തിന്റെ ഹൈജാക്കിങ്ങ് തുടങ്ങുന്നത് അവിടെ വെച്ചാണ്. ഈ ഹൈജക്കിങ്ങ് ആണ് ഇവിടെ നിയോ ലിബറൽ കർതൃത്വത്തിനുള്ള നിലം ഒരുക്കിയത്, അതു തന്നെയാണ് രാധാകൃഷ്ണൻ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്ന 'ഇരുമ്പും ഉരുക്കും കൊണ്ട് പണിത വ്യവസ്ഥാപിതത്വത്തിന്റെ കമ്മ്യൂണിക്കേഷന് ടവറുക' ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്നതും. ഇവടെ എങ്ങനെയാണ് വിജയൻ മാഷ് വ്യത്യസ്തനാവുന്നത്? അദ്ദേഹം ജനാധിപത്യ വിപ്ലവം ഉയർത്തിയ ആശയങ്ങളുടെ സഫലീകരണത്തിനായി നിരന്തരം ശബ്ദിച്ചു; അവിടെ നിന്നും സോഷ്യലിസ്റ്റ് മാർഗ്ഗത്തിലേക്ക് പോകുന്നതിന്റെ ആവശ്യകതയെപ്പറ്റി നിരന്തരം ഓർമ്മിപ്പിച്ചു. ജനാധിപത്യ ആശയങ്ങൾ സഫലീകരിക്കനൊ അതിനു ശേഷമുള്ള സോഷ്യലിസ്റ്റ് വിപ്ലവത്തിനായി പ്രവർത്തിക്കാനോ മുതിരാതെ പാർലിമെന്ററി 'cretinism' പിടിപെട്ട വ്യവസ്ഥാപിത പാർട്ടികൾക്ക് വിജയൻ മാഷ് എന്ന യഥാർത്ഥ മാർക്സിസ്റ്റ് ശത്രുവായത് അതുകൊണ്ടാണ്.
ReplyDelete