Poetry In Struggle - 3

Go, brave man! Go, giant! Go, loving
madman! And tread the venomous brambles
that like poison gnaw the soles
of the criminal in that grim domain
where murderers must walk forever!

Go! - and those six luminous stars
shall follow and guide you, and your
shoulders will be helped to bear their burden
by all who've ever drunk the bitter wine of life!

Jose Marti (Cuban Poet)

I HATE THE SEA

(1882)

Jose Marti

I hate the sea, beautiful only when it howls

beneath the cleaving keel of a conquering

ship and like some fantastic demon

cloaked in colossal black

bends in the winds of night

before the sublime victor who passes:-

and by the light of stars enclosed

in crystal globes, upon the bridge,

a man, impassive, turns the page of a book.

I hate the sea: huge and flat, cold and level,

not as the leafy jungle, stretching branches

like arms to clasp the sad soul

that comes wounded by men's hardness

and doubts the good life,

nor as an honourable fighter, firm

on the ground, solid-chested, does it wait us,

but on perfidious shifting sands

like the deadly snake.- The sea, too,

and the sun, and Nature

must be frank to move man

to virtue, must live in honour.

No palm trees, no flowers: to me

it is ever a dark and abandoned soul.

That I am a dead man, still walking, is clear and matters not,

even to me; but for its beauty, fire,

variety and deathlessness, I love life.

It isn't living that pains me: it hurts

to live and not do good. I love my pain,

the pain that is my noble coat of arms.

I will not blame provident life

for my own misfortune, or poison

others' joy with my sorrows.

The earth is good, existence is holy.

And in sorrow itself new reasons

to live are discovered, and highest joy,

clear as a dawn and penetrating.

May they die once and for all, those fools

who think the tears that spill from their eyes

a greater and more beautiful thing

than the blue sky and thronging sea!

I hate the sea, enormous corpse, sad corpse

where hateful creatures dwell,

torpid and gluttonous: like the eyes

of a fish dying of its own excesses

are those of love's hired hand who trembles

in the arms of some horrid, rutting woman:-

I see it and I said it: some men are cowards,

and silence what they see and feel.

Not I: if I find a wicked man before me,

I say so in clear speech: there walks a wicked man.

Unlike the sea I do not hide my breast

or clutter my sacred verse with trifles,

weaving rosaries for the ladies

and masks of honour for thieves:

I hate the sea, which unraging bears

on its complacent back the ship

that 'mid flowers and music brings a tyrant.

('Free Verses', Selected Writings, Ed. and Trans. by Esther Allen, pp. 67-69, Penguin Books, 2002.)

A CHILD IS LOOKING AT ME

(2012)

G. Harikrishnan

A child is looking at me:

Bloated head wrinkled body twisted arms and legs

- A kid or elder?

Is it a hushed scream in your gaze? A question?

I glance at the footnote:

Who's your mother-

nuclear fall, leaked gas or chemical rain?

From the lap of a faceless

A child is looking at me:

You're clasping your frail hands around that body

-This much trust in the world

that hacks away in the dark

at your genetic steps?

You're clasping your cold hands

around me

Crawling for a morsel,

Paling before a loaded gun,

Melting beneath a bomb,

Through closed yet unsealed eyes

A child is looking at me

Is it your face glimpsed

beyond the window pane of my secured room?

Your feeble cry echoed?

Child,

Shall I step out of this room,

walk into the forest

and prostrate

before the first tiger?

-to fling at your outstretched hand

this fading metaphor mint?

Only when drinking

in dimmed and chilled rooms

that my throat cracks and eyes burn,

and I remember you?

Where am I

in blazed and heated streets?

Raising you off the lap

and putting you down on the bare ground

passes by the faceless in the picture

You're looking at me.

('Nimishangalude Pusthakam', pp. 103-104, Insight Publica, 2012. Translated from the malayalam by the poet himself.)

വര്‍ഗ്ഗഭാവുകത്വത്തെ വീണ്ടെടുക്കുക

എം. പി. ബാലറാം

ഒന്ന്

നവോത്ഥാന പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെയും തൊഴിലാളി-കര്‍ഷക-ബഹുജനമുന്നേറ്റങ്ങളുടെയും ചരിത്രാനുഭവങ്ങളാണ് കേരളത്തിലെ പുരോഗമന കലാ-സാഹിത്യ ഭാവുകത്വത്തെ രൂപീകരിച്ചത്. ജനകീയമായ ഒരു ഭാവുകത്വത്തിന്‍റെ നിര്‍മ്മിതിയില്‍ രാഷ്ട്രീയ സംഘര്‍ഷങ്ങളും പ്രത്യയശാസ്ത്രപോരാട്ടങ്ങളും നിര്‍ണ്ണായക സ്വാധീനശക്തികളായി പ്രവര്‍ത്തിച്ചിട്ടുണ്ട്. വര്‍ഗ്ഗരാഷ്ട്രീയ പക്ഷത്തുനിന്ന് തൊള്ളായിരത്തി നാല്പ്പതുകളോടെ ഉണ്ടായ പുത്തനുണര്‍വ്വുകള്‍ പരമ്പരാഗതമായ ഫ്യൂഡല്‍ പ്രാദേശികതയുടെയും സങ്കുചിത ബൂര്‍ഷ്വാ ദേശീയതയുടെയും മുന്‍വിധികളെ എന്നന്നേക്കുമായി തകര്‍ത്തു ഇല്ലാതാക്കിയെന്ന പ്രതീതിയുണ്ടാക്കി. അധഃസ്ഥിതപക്ഷ സമരങ്ങളും രക്തസാക്ഷിത്വാനുഭവങ്ങളും ജനതയുടെയാകെ കലാസാഹിത്യ ഭാവുകത്വത്തിന്‍റെ ഗതിയെ നിര്‍ണ്ണയിക്കുന്ന സ്ഥിതി വന്നു. കേരളത്തിലെ ഇടതുപക്ഷ രാഷ്ട്രീയത്തിന്‍റെയും മറ്റ് പുരോഗമന പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെയും അടിസ്ഥാനപരമായ ഊര്‍ജ്ജസ്രോതസ്സുകളിലൊന്നെന്ന നിലയില്‍ കലാസാഹിത്യലോകത്തെ ഏവരും പ്രതീക്ഷയോടെ നോക്കിക്കാണാന്‍ തുടങ്ങി.

തൊള്ളായിരത്തി തൊണ്ണൂറുകളില്‍ ആഗോളീകരണവും അതിന്റേതായ നവലിബറല്‍ ആശയപ്രമാണങ്ങളും ഘടനാപരമായ പരിഷ്കാരങ്ങള്‍ക്ക് സാംസ്കാരികലോകത്തെ വിധേയമാക്കിത്തീര്‍ത്തു. നിര്‍ഭയത്വത്തിനും സ്വാതന്ത്യബോധത്തിനും പകരം മൂലധനസംസ്കാരത്തോടുള്ള വിധേയത്വം വ്യാപകമായിത്തീര്‍ന്നു. 

കലയും സാഹിത്യവും തികച്ചും സ്വകാര്യവും വ്യക്തിപരവുമായ ഒരു രഹസ്യപ്രവര്‍ത്തനത്തിന്‍റെ സ്വഭാവമാര്‍ജ്ജിച്ചു. വരേണ്യവും സവിശേഷവുമായ ഒരു കുലീനകര്‍മ്മമായി കലാസാഹിത്യപ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ വേര്‍തിരിയുകയും അച്ചടി-ദൃശ്യമാധ്യമങ്ങളുടെയും പ്രസാധകരുടെയും പരിലാളനകള്‍ക്ക് വിധേയമായിത്തീരുകയും ചെയ്തു. മതത്തിലെ ആള്‍ദൈവങ്ങള്‍ക്ക് തുല്യമായാണ് സാംസ്കാരികലോകത്തെ ബിംബവല്‍ക്കരണ പ്രക്രിയ ഇന്ന് ശക്തിയാര്‍ജിക്കുന്നത്. മാനവികതയുടെ വര്‍ത്തമാനവും ഭാവിയുമല്ല, സ്വന്തം വിപണനമൂല്യമാണ് പലരുടേയും ആധിക്ക് കാരണമായിത്തീരുന്നത്. ഭൂതകാലത്തിന്‍റെ കുലമഹിമകളും ഇല്ലാതായിക്കഴിഞ്ഞ തറവാട്ടുമഹിമകളും ഗൃഹാതുരചിന്തകളും വിധിവിശ്വാസങ്ങളുമൊക്കെയാണ് വര്‍ത്തമാനകാലത്തിന്‍റെ ഉല്‍കണ്ഠകളായി ആവിഷ്കരിക്കപ്പെടുന്നത്. മതപരവും മതാതീതവുമായ ആത്മീയതയുടെയും ‘നവാദ്വൈത’ത്തിന്‍റെയും ദര്‍ശനങ്ങളെ ‘നവലിബറലിസ’ത്തിന്‍റെയും ‘നവമാര്‍ക്സിസ’ത്തിന്‍റെയും ദര്‍ശനങ്ങളുമായി സംയോജിപ്പിച്ച് സാംസ്കാരിക കമ്പോളത്തില്‍ എളുപ്പം വിറ്റഴിയുന്ന ചരക്കുകളെ ഉല്‍പ്പാദിപ്പിക്കാനാണ് ചിലരുടെ ശ്രമം. ജാതി-മത-പ്രാദേശിക-സ്വത്വ പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെയും ഫെമിനിസ്റ്റ് വീക്ഷണത്തിന്‍റെയും പിന്‍ബലത്തില്‍ വര്‍ഗ്ഗരാഷ്ട്രീയ ഭാവുകത്വത്തെ കലാസാഹിത്യമേഖലയില്‍ നിന്ന് ഇല്ലാതാക്കുന്നത്, ഇടതുപക്ഷ രാഷ്ട്രീയാടിത്തറയെ ഇല്ലാതാക്കുന്നതിന് മുന്നോടിയായാണ്.

‘കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ്‌ ചെകുത്താന്‍റെ ചുവന്ന വാല്‍’ കലയുടെയും സംകാരത്തിന്‍റെയും ലോകത്ത് ‘അപശകുന’മായിത്തീരാനുള്ള പരിസ്ഥിതി ബോധപൂര്‍വ്വം നിര്‍മ്മിക്കപ്പെട്ടുവരുന്നുണ്ട്. പുരോഗമനപക്ഷത്ത് മുന്‍പ് നിലയുറപ്പിച്ചിരുന്ന ചിലര്‍ തന്നെ പുതിയ അവസരം മുതലാക്കി പ്രതിലോമസംസ്കാര നിര്‍മ്മിതിയില്‍ ആവേശപൂര്‍വ്വം പങ്കാളികളായിത്തീരുന്നുണ്ട് എന്നതാണ് ഇന്നത്തെ ദുരന്തം. എം എഫ് ഹുസൈനേയും തസ്ലീമാ നസ്രീനെയും രാജ്യത്തിന്‍റെ മണ്ണില്‍ നിന്നും നാടുകടത്തിയ ഫാസിസ്റ്റ് ശക്തികള്‍ക്ക് മതത്തിന്‍റെയും ഇടതു-വലത് രാഷ്ട്രീയകക്ഷി വേര്‍തിരിവുകളുടെയും വ്യത്യസ്ത പേരുകളും ചിഹ്നങ്ങളും വിലങ്ങുതടിയായില്ല എന്നത് ഒരു മുന്നറിയിപ്പാണ്. കമലാസുരയ്യക്ക്‌ മതപരവും സാമൂഹ്യപരവുമായ ഭ്രഷ്ട് കല്‍പ്പിക്കുന്നതില്‍, കേരളീയ സമൂഹം ‘പ്രതിബദ്ധത’യോടെ കാട്ടിയ മാതൃക ഒരു ഫാസിസ്റ്റ് മനോഘടനക്ക് മാത്രം ചേര്‍ന്നതാണ്. പൂനെയില്‍ ഡോ. നരേന്ദ്ര ദാബോല്‍ക്കറുടെ നിര്‍ദ്ദയമായ കൊലപാതകത്തെ അപലപിക്കും മുന്‍പ്, നിസ്സാരമായ ഒരു പ്രശ്നത്തിന്‍റെ പേരില്‍ കേരളത്തില്‍ കോളേജ് അധ്യാപകന്‍റെ കൈകള്‍ ഛേദിച്ച സംഭവത്തെക്കുറിച്ച് നാം ആത്മവിചാരണ ചെയ്യേണ്ടതുണ്ട്. ഭീകരവാദികളുടെ കൈയ്യാല്‍ ആപല്‍ക്കരമായി ആക്രമിക്കപ്പെടും മുന്‍പ് നിയമപാലകരും മുഖ്യധാരാ രാഷ്ട്രീയ പ്രസ്ഥാനങ്ങളും മാധ്യമങ്ങളും അയാളെ ഒറ്റപ്പെടുത്തുകയും മാനസികമായി വേട്ടയാടുകയുമായിരുന്നുവെന്നത് അനുഭവയാഥാർത്ഥൃമാണ്. ആത്മീയതയേയും ധനത്തെയും ജാതിമതമുദ്രകളെയും ശരീരപേശികളുടെ നിഷ്ഠൂരമായ ബലപ്രയോഗങ്ങളെയും സ്ത്രീകള്‍ക്കെതിരെയുള്ള ബലാല്‍കാരങ്ങളെയും കൊലപാതകങ്ങളെയും ഇഷ്ടവിഷയങ്ങളായി കൊണ്ടാടുന്ന മുഖ്യധാരാസിനിമകളെയും, ടെലിവിഷന്‍ സീരിയലുകളെയും അച്ചടി ദൃശ്യമാധ്യമാനുഭവങ്ങളെയും നിര്‍ദോഷമായിക്കണ്ട് ആസ്വദിക്കുന്ന സമൂഹം, സ്വയമറിയാതെതന്നെ അത്യന്തം പ്രതിലോമകരമായ ഫാസിസ്റ്റ് സംസ്കാരത്തിനുള്ള വഴിയൊരുക്കുകയാണെന്നതാണ് സത്യം.

രണ്ട്

ആം ആദ്മി രാഷ്ട്രീയത്തെ തിരിച്ചറിയുക.

'വര്‍ഗ്ഗം' ഒരു വര്‍ത്തമാനകാല സാമൂഹ്യയാഥാര്‍ത്ഥ്യമാണ്. മൂര്‍ത്തവും അമൂര്‍ത്തവുമായ രൂപങ്ങളില്‍ ഇന്നും നിലനില്‍ക്കുന്ന ഈ യാഥാര്‍ഥ്യമാണ് വര്‍ഗ്ഗരാഷ്ട്രീയത്തെ ഇപ്പോഴും പ്രസക്തമാക്കിത്തീര്‍ക്കുന്നത്. വര്‍ഗ്ഗപരമായ അസമത്വത്തെയും അസന്തുലിതത്വത്തെയും എന്നെന്നും നിലനിര്‍ത്തിയും വളര്‍ത്തിയുമല്ലാതെ ആഗോള മുതലാളിത്ത വ്യവസ്ഥക്ക് നിലനില്‍ക്കുക അസാദ്ധ്യമാണ്. അസമമായ വളർച്ചയും വികാസവുമാണ് മുതലാളിത്തത്തിന്‍റെ അടിത്തറ. ഭൗതികവും സാംസ്കാരികവുമായ സര്‍വ്വ ഉല്‍പ്പന്നങ്ങളെയും ഒരൊറ്റ കമ്പോളമേഖലയാക്കി ഏകീകരിക്കല്‍, വ്യത്യസ്തജനവര്‍ഗ്ഗങ്ങള്‍ തമ്മില്‍ നിലവിലുള്ള പ്രാദേശികവും വംശീയവും ദേശീയവും ജാതീയവും മതപരവുമായ വൈരുധ്യങ്ങളെയും സ്പര്‍ദ്ധകളെയും സ്വാര്‍ത്ഥലാഭത്തിനു സമര്‍ത്ഥമായി ഉപയോഗപ്പെടുത്തല്‍, കടലിലും കരയിലും ആകാശത്തിലുമുള്ള അസംസ്കൃത വിഭവങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടി വിദൂരസ്ഥഭൂമേഖലകളില്‍ പോലും ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടാത്ത അധീശത്വം അടിച്ചേല്‍പ്പിക്കൽ, അതിനുവേണ്ടിയുള്ള കടന്നാക്രമണങ്ങളിലും ഉടമ്പടികളിലും മാറിമാറി ഏര്‍പ്പെടല്‍, മഹായുദ്ധങ്ങളെയും സമാധാനപ്രസ്ഥാനങ്ങളെയും സന്ദര്‍ഭം നോക്കി ഉണ്ടാക്കിയെടുക്കുകയും പിന്തുണക്കുകയും ചെയ്യല്‍, പ്രതിലോമപരമായ ആശയങ്ങളും അളവറ്റ ധനവും മാരകായുധങ്ങളും നല്‍കി ഭീകരവാദത്തെ കയറ്റി അയക്കല്‍, 'ഭീകര'രെന്ന് മുദ്രകുത്തി ഗ്വാണ്ടനാമൊ തടവറകളില്‍ പോരാളികളെ നാടുകടത്തുകയും പീഡനമുറകള്‍ക്ക്‌ വിധേയമാക്കുകയും ചെയ്യല്‍, ‘പരിഷ്കൃത’രാജ്യങ്ങളില്‍ ബൂര്‍ഷ്വാജനാധിപത്യത്തെ കെട്ടിഎഴിന്നള്ളിക്കല്‍, അവികസിത (മൂന്നാംലോക) രാജ്യങ്ങളില്‍ ഫാസിസ്റ്റ് ഭരണകൂടങ്ങളെ അടിച്ചേല്‍പ്പിക്കല്‍, പണമൂലധനത്തിന്‍റെ ഭ്രാന്തമായ പരിക്രമണത്തില്‍ കൃത്രിമമായ സമൃദ്ധിയും ക്ഷാമവും മാറിമാറി ഉണ്ടാക്കല്‍, പ്രകൃതിയുടെ പരിശുദ്ധിയേയും മാനവികമൂല്യങ്ങളെയും ചരിത്രസ്മാരകങ്ങളെയും ഓര്‍മ്മകള്‍ പോലും അവശേഷിപ്പിക്കാതെ എന്നെന്നേക്കുമായി നശിപ്പിക്കല്‍ - ആഗോള മുതലാളിത്ത വ്യവസ്ഥക്ക് നിലനില്‍ക്കാന്‍ നാം നല്‍കേണ്ടിവരുന്ന വലിയ വിലകളാണ് ഇവയൊക്കെയും.

നാം ജീവിക്കുന്ന കാലഘട്ടത്തെ കൂടുതല്‍ ഉത്തരവാദിത്തബോധത്തോടെ നോക്കിക്കാണാനും വിലയിരുത്താനും നിലവിലുള്ള സാഹചര്യം നമ്മുടെ എഴുത്തുകാരെ നിര്‍ബന്ധിക്കേണ്ടതാണ്. ‘വര്‍ഗ്ഗ‘മെന്ന സംജ്ഞയേയും ‘വര്‍ഗ്ഗരാഷ്ട്രീയ’മെന്ന പരികല്പനയെയും കാലത്തിനുനിരക്കാത്തതാണെന്ന് വരുത്തിത്തീര്‍ക്കാനുള്ള ബോധപൂര്‍വ്വമായ ശ്രമങ്ങള്‍ക്ക് മാര്‍ക്സിന്‍റെ ജീവിതകാലത്തോളമെങ്കിലും പഴക്കമുണ്ടെന്ന് കണ്ടെത്താന്‍ ‘പുരോഗമന-ഇടതുപക്ഷക്കാ’രെന്ന് അഭിമാനിക്കുന്ന ചിന്തകര്‍ക്ക്‌ കഴിയേണ്ടതാണ് – മാര്‍ക്സിന്‍റെ നിശിതവിമര്‍ശനത്തിന് വിധേയരായ ‘ട്രൂ സോഷ്യലിസ്റ്റ്’കാരുടെയും ബേണ്‍സ്റ്റീന്‍റെയും മറ്റും ചിന്തകളുടെ പ്രേതങ്ങളാണ് ‘വര്‍ഗ്ഗരഹിത’മായ രാഷ്ട്രീയത്തിന്‍റെയും ആം ആദ്മിയുടെയും മറ്റും പേരുകളില്‍ ഇന്ന് പ്രചരിക്കുന്നത്. ആഗോളമുതലാളിത്തത്തിന്‍റെയും സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്‍റെയും വിധിനിര്‍ണ്ണയിക്കുന്നത് നാം ജീവിക്കുന്ന നാടിനും നഗരത്തിനും കേരളമെന്ന ഇടുങ്ങിയ ഭൂപ്രദേശത്തിനും ഇന്ത്യയെന്ന വിശാലമായ രാജ്യത്തിന് പോലും അകത്തല്ലെന്ന് മനസ്സിലാക്കാനുള്ള സാര്‍വ്വദേശീയതാബോധത്തെ ഉള്‍ക്കൊള്ളാന്‍ വര്‍ഗ്ഗരാഷ്ട്രീയം മാത്രമേ നമ്മുടെ എഴുത്തുകാരെ സഹായിക്കുകയുള്ളൂ. അപ്പോള്‍ മാത്രമേ വര്‍ഗ്ഗഭാവുകത്വത്തെ പ്രസക്തവും അനിവാര്യവുമാക്കിത്തീര്‍ക്കുന്ന വര്‍ത്തമാനകാലസാഹചര്യത്തെക്കുറിച്ച് അവര്‍ക്ക് നിശിതമായ തിരിച്ചറിവുണ്ടാവുകയുള്ളൂ.

(കേരള യുക്തിവാദിസംഘം കണ്ണൂര്‍ ജില്ലാ കമ്മിറ്റി പ്രസിദ്ധീകരിച്ച എം.ബി.കെ. സ്മരണികയില്‍ പ്രസിദ്ധപ്പെടുത്തിയത് വിപുലീകരിച്ചത്.)

Poetry In Struggle - 2

What did you do? Did your word ever come

for your brother of the deep mines,

for the grief of the betrayed,

did your fiery syllable ever come

to plead for your people and defend them?

Pablo Neruda.

from CANTO GENERAL

(1950)

Pablo Neruda

I Accuse

Then I accused the man

who had strangled hope,

I called out to America’s corners

and put his name in the cave

of dishonor.

Then they reproached

me for crimes, that pack

of flunkies and hired hoodlums:

the “secretaries of government,”

the police, wrote their murky insult

against me with tar,

but the walls were watching

when the traitors

wrote my name in large letters,

and the night erased,

with its innumerable hands,

hands of the people and the night,

the ignominy that they try

in vain to cast on my song.

Then they went at night to burn

my house (the fire now marks

the name of he who send them),

and all the judges joined together

to condemn me, to summon me,

to crucify my words

and punish these truths.

They closed Chile’s cordilleras

so that I couldn’t leave

to tell what’s happening here,

and when Mexico opened its doors

to welcome me and protect me,

Torres Bodet, pitiful poet,

demanded that I be delivered

to the furious jailers.

But my word’s alive

and my free heart accuses.

How will it end, how will it end?

In Pisagua’s night, jail, chains,

silence, the country debased,

and this bleak year, year of blind rats,

this bleak year of rage and rancor,

you ask, you ask me how will it end?

The Victorious People

My heart’s in this struggle.

My people will overcome. All the peoples

will overcome, one by one.

These sorrows

will be wrung like handkerchiefs until

all the tears shed on the desert’s

galleries, on graves, on the steps

of human martyrdom, are squeezed dry.

But the victorious time’s nearby.

Let hatred reign so that punishment’s

hands won’t tremble,

let the hour hand

reach its timetable in the pure instant,

and let the people fill the empty streets

with fresh and firm dimensions.

Here’s my tenderness for that time.

You’ll know it. I have no other flag.

(‘The Poetry of Pablo Neruda’, Ed. Ilan Stavens, pp. 235-236, Farrar, Straus and Giroux, 2005).

BAGHDAD

(2004)

 Kunhappa Pattannur

A scream

That writhes up

Towards the church domes

Beneath the curls of incense

And soft holy murmurs?

Beside the graves

The cassocks, crosses and oaths

The cannibals

With their venomous orations?

NO…

The march of history

Cannot be drowned

In these tides of blood

NO…

These nightmares

Cannot enfeeble

The strides……

The bay

Shall wake up once again

With the symphony of pangs

And the melody of sandstorms

The songs, the flowers

The shining pupils.

The lush forests and the green banks

The juvenescent waves of Tigris.

The cribs and lullabies

Shall surely be back.

A village boy…

A turbaned sultan…

Tales that singe the brain

Like oil wells

That burn out

Those who crowned thrice

Shall end in this fire-this fuel

On the outskirts of the holy city

Children shall gather with their songs…

The citadel of the west shall wither

Crumble

The vermin shall perish

In their glass houses

From the agony of the massacres

Shall sprout a heroic lore

The night of setting heroes

Shall come to an end

When a star explodes!

(‘Baghdad’, pp. 19-20, Kavitha Publishers, Kannur. Translated from the Malayalam by C. Padmanabhan)

Poetry In Struggle - 1

“And he

the free man

of whom I holler

he’ll come,

believe me,

he’ll come

for sure!”

V. Mayakovsky.

CONFERENCE-CRAZY

(1922)

Vladimir Mayakovsky  

Scarce night’s transformed into dawn,

with the same daily sight I’m beset:

folks go forth to their offices – each to his own:

to glav,

to com,

to polit,

to prosvet.

Barely passing the establishment porter,

they’re piled with papers like snow;

selecting some fifty –

the most important! –

to conference people go.

You peep in:

“Couldn’t So-and-So see me, eh?

I’ve been coming here God knows how long…”

“Comrade Van Vanich’s gone off to confer

on a merger of Theo and Gukon!”

The umptieth staircase.

You’re done for, you think.

Yet again:

“You’re to come in an hour.”

Damnation!

“They’re in conference:

the purchase of a bottle on ink

for the district cooperative association.”

In an hour:

neither secretary

nor clerk!

Great hell!

All under 22 –

blonde or dark –

at a conference of the YCL.

Again, perspiring, already towards dusk

to the top of the seven storey building I come.

“Has Van Vanich arrived?” I ask,

“No – in session

at the a-b-c-d-e-f-com.”

Enraged,

like an avalanche in full might,

I tear in,

wildly cursing.

Gosh!

Only halves of people in sight!

“Where are they,”

I holler,

“the halves that are missing?

Murder!

Manslaughter!”

I rush about roaring.

Horrendous, the picture’s driving me nuts.

Then I hear the secretary’s calmest voice: “Sorry,

they’re attending two conferences at once.

At ten sessions daily

we have to appear,

so willy-nilly,

in half we tear –

down to the waist

we’re here,

and the rest of us –

there.”

The shock brings insomnia.

Yawning and yearning.

I meet the dawn with a dream of bliss:

Oh, for just one more decisive conference,

concerning

the abolishment of all conferences!

(Selected Verse, 85-87, Vol. 1, Raduga Publishers, 1985.)

Lenin On Mayakovsky's above poem

… Yesterday I happened to read in Izvestia a political poem by Mayakovsky. I am not an admirer of his poetical talent, although I admit that I am not a competent judge. But I have not for a long time read anything on politics and administration with so much pleasure as I read this. In his poem he derides this meeting habit, and taunts the Communists with incessantly sitting at meetings. I am not sure about the poetry; but as for the politics, I vouch for their absolute correctness. We are indeed in the position, and it must be said that it is a very absurd position, of people sitting endlessly at meetings, setting up commissions and drawing up plans without end. There was a character who typified Russian life—Oblomov. He was always lolling on his bed and mentally drawing up schemes. That was a long time ago. Russia has experienced three revolutions, but the Oblomovs have survived, for there were Oblomovs not only among the landowners but also among the peasants; not only among the peasants, but among the intellectuals too; and not only among the intellectuals, but also among the workers and Communists. It is enough to watch us at our meetings, at our work on commissions, to be able to say that old Oblonov still lives; and it will be necessary to give him a good washing and cleaning, a good rubbing and scouring to make a man of him. In this respect we must have no illusions about our position. We have not imitated any of those who write the word “revolution” with a capital R, as the Socialist-Revolutionaries do. But we can quote the words of Marx that many foolish things are done during a revolution, perhaps more than at any other time. We revolutionaries must learn to regard these foolish acts dispassionately and fearlessly.

(From the Speech Delivered To A Meeting Of The Communist Group At The All-Russia Congress Of Metalworkers, March 6, 1922. Collected Works, pp. 223-224, Vol. 33).

FEARS

 (2007)

Umeshbabu K. C.

(For the fetishes and fears of Social Democrats)

Fear – 1

Someone made a speech

The leaders said

“That is to wreck the party”

Someone wrote a poem

The leaders said

“That is to wreck the party”

Someone raised a criticism

The leaders said

“That is to wreck the party”

Someone started a journal

The leaders said

“That is to wreck the party”

Hearing someone’s death

The leaders couldn’t help saying

“That is to wreck the party”.

Fear – 2

Thunderbolt struck

The leaders said

“Let the committee meet”

“Bridge is falling”

The leaders said

“Let the committee meet”

“Should know the truth”

The leaders said

“Let the committee meet”

“are not getting justice”

The leaders said

“Let the committee meet”

“Kick-back ten percent”

The leaders said

“Give it secretly”.

('Bhayangal', pg. 49-50, DC Books Kottayam, 2013, Translated from the Malayalam).